Volterra

Dojazd drogami lokalnymi – Volterra leży przy drodze SS68/SR68 pomiędzy Colle di Val D'Elsa na wschodzie i Cecina na zachodzie. Colle di Val D'Elsa znajduje się przy drodze ekspresowej Florencja – Siena (Si-Fi), a Cecina na wybrzeżu przy drodze SS1, która jest przedłużeniem autostrady A12. System dróg A12/SS1 łączy np. Pizę z Grosseto. Niedaleko Volterry przebiega także droga SS439/SR439 w układzie północ-południe z Pontedery (i ew. Pizy) do Massa Marittima i Follonica.

Stare miasto otoczone murami lepiej odwiedzać pieszo, wewnątrz obowiązuje ograniczony ruch samochodowy. Jadąc wokół miejskich murów traficie na kilka parkingów, także wzdłuż ulicy. Parkingi są płatne – my płaciliśmy 1,50€/h. Czasami poszukiwanie wolnych miejsc zabiera trochę czasu, bo w sezonie turystów sporo – aut także.

Z uwagi na wygodne położenie na wzgórzu, miejsce to było zamieszkiwane od czasów neolitu. Od VIII w.p.n.e. osiedlali się tam Etruskowie. W IV w.p.n.e. gród zwany Velathri otoczono wielkim murem obronnym długości ponad 7 km. W starożytności było jednym z najważniejszych etruskich miast, członkiem Ligi Dwunastu.

Podbite przez Rzymian w III w.p.n.e., miasto przyjęło nazwę Volaterrae (stąd Volterra). Popierało Rzymian przeciw Kartagińczykom w Drugiej Wojnie Punickiej w 205 r. p.n.e. Mieszkańcy Volterry otrzymali obywatelstwo rzymskie w 90 r. p.n.e. Od V w. miasto było biskupstwem. Jako wolne państwo-miasto funkcjonowało od XII w. do 1361 r., kiedy znalazło się pod wpływem Florencji.

W XIII w., kiedy okazało się, że mury etruskie są zbyt rozległe i trudne do obrony, przebudowano mury obronne wokół miasta, zamykając mniejszy obszar. Najbardziej znaną bramą w murach jest Porta all'Arco, inaczej Porta Etrusca (południowa część umocnień), w której do dzisiaj widać fragmenty dawnej starożytnej bramy z rzeźbami, nieco wyszlifowanymi przez czas.

W Volterze już od poł. XVI w. wytwarzano wyroby z alabastru. Rzemiosło i wyroby artystyczne z alabastru rozwijały się szczególnie od przełomu XVIII i XIX w. Obecnie w wielu sklepach można zobaczyć mnóstwo różnych alabastrowych produktów. Funkcjonują także warsztaty, gdzie można podpatrzeć pracę przy obróbce minerału. Aczkolwiek dzisiaj nie jest to już główne źródło dochodów miasta, teraz liczy się turystyka.

Miasto ulokowane jest na wysokim wzgórzu, otoczone murami obronnymi. Z murów roztacza się rozległy widok na okoliczne wzgórza. Podjechać trzeba samochodem dość ostro pod górę. Uliczki wewnątrz Volterry są także strome, wyłożone kamiennymi płytami.

Sporo w mieście średniowiecznych domów-wież, budowanych z kamienia przez bogate rody jako struktury obronne chroniące przed napadami rabusiów i konkurentów do władzy. Aczkolwiek trzeba przyznać, że jeszcze ciekawiej i oryginalniej prezentują się średniowieczne wieże w San Gimignano.

Centrum miasta wyznacza Piazza dei Priori, z charakterystycznym dla tego miejsca Palazzo dei Priori zbudowanym w latach 1208 - 1257 jako symbol wolnego miasta i uniezależnienia się lokalnych feudałów i mieszczan od władzy biskupiej. Jego wieża nie jest oryginalna. Górna jej część została przebudowana po trzęsieniu ziemi w 1846 r. Jest to najstarszy ratusz w Toskanii, w którym do dzisiaj mają swoją siedzibę lokalne władze.

Naprzeciwko stoi Palazzo Pretorio, niegdyś siedziba władz. Składa się z kilku budynków z wieżą, która powstała jako jedna z pierwszych w mieście. Zwana jest wieżą świnki, od rzeźby zwierzaka, którą widać wysoko na ścianie wieży.

Niedaleko, z tyłu Palazzo dei Priori – przy Piazza San Giovanni zobaczycie katedrę i baptysterium. Katedra powstała na pocz. XII w. na miejscu poprzedniego kościoła, wnętrze przebudowano w XVI w. Nie dziwcie się więc, że romańska fasada kryje renesansowe wnętrze. Katedra ma ładnie zdobiony strop, ściany malowane w charakterystyczne ciemne i jasne pasy, jest tam do obejrzenia sporo dawnych obrazów i rzeźb. Wysoka dzwonnica wznosi się dość charakterystycznie nieco z boku katedry, oddzielona od niej kaplicą Marii Dziewicy. Wieża była odbudowana w 1493 r. po zawaleniu się oryginalnej struktury. Baptysterium stojące przed katedrą zbudowane na planie ośmiokąta pochodzi z XIII w., a może nawet z nieco wcześniejszego okresu. Jego fasadę zdobią pasy zielonego i białego marmuru.

Bliżej fortecy Medicich – Fortezza Medicea (obecnie więzienie...), we wschodniej części miasta chętni mogą wstąpić do Museo Etrusco Guarnacci, jednego z najstarszych publicznych muzeów w Europie, założonego w 1761 r. Znajduje się tam jedna z największych kolekcji etruskich artefaktów.

Poza murami, a właściwie u ich podnóża po stronie północnej wkomponowany jest w zbocze wzgórza rzymski amfiteatr. Jego budowę rozpoczęto w I w.p.n.e. Za teatrem widać pozostałości rzymskich łaźni. Z murów, a właściwie z ulicy Via lungo le mura del Mandorlo jest dobry widok na obiekt. Dokładniej rzecz biorąc Teatro Romano to tylko ruiny dawnego teatru odkryte w czasie wykopalisk prowadzonych od 1951 r. Pozwalają ocenić jak niegdyś teatr się prezentował.

Na oficjalnej stronie miasta publikowana jest mapa Volterry w PDF z opisami po włosku i angielsku.

O San Gimignano już wcześniej wspomniałem, a warto tam zajrzeć bowiem jest niedaleko.